Busted!

Stikkord

finefolk, kvardag

Så står eg der, i billettkontrollen, og prøver å sjå så uskyldig ut som eg berre kan. Forklarer at eg kjøper tur/retur-billett kvar dag, men i dag må eg ha mista den i løpet av dagen. Har tatt fram 100-lappen og veit at dei ikkje er så glad i såkalla «store lappar», kanskje slepp eg unna berre fordi dei ikkje kan veksle.

Så kjem han. Og gir sin billett. For meg. Prinsen ridande på ein kvitløk, som Ragnhild ville sagt. (Hest, løk, caballo, cebolla, poteito, potato).

Det er deilig å vere norsk i Argentina!

PS. Han hasta videre før eg verken rakk å seie takk eller invitere på kaffi. Så eg har framleis føtene godt planta på jorda, med begge skoa på.

Reklame

Punta del Este!

Stikkord

GLEDE, toviturist

No er me halvegs i tida vår i Buenos Aires! Det vil seie at det er på tida å ha blitt kjende i byen, blitt lurt av eit par taxisjåførar, fått gode vener, fått rutiner og ein kvardag, fått fleire kyss på kjaken enn i løpet av alle våre år i Noreg, tatt 4 av 9 eksamenar, ynskja våren og nokre argentinske nykommerar velkomne og komt til eit spansknivå der me bruker munnen meir enn hendene når me skal uttrykkje oss.

Sist men ikkje minst, så er det på tida å ryme landet. (Og få nytt, fint turistvisumstempel i passet på vegen heim). Turen gjekk til Uruguay, nærmare bestemt Punta del Este!

Me tok ferja over, og dette var ein av dei mindre hyggelege båtturane eg har vore med på. Vel kjem eg frå ei øy, men eg trur alle åra med tunnell har øydelagt sjøbeina mine, for eg vart Sjøsjuk med stor S. Når dei i tillegg ropte opp at det var behov for ein lege (medan Ragnhild sjølvsagt var på do) var det berre å sjangle bortover og be om at kvalme og halvdårlege spanskkunnskaper ikkje skulle hindre meg i å redde liv. Ja, og så det faktum at eg berre er student då. Og ikkje kan nokonting. MEN, eg vart redda av ein eldre, erfaren lege, og kunne gå attende til setet mitt og konsentrere meg om mi eiga Sjøsjuke med stor S i fred.

MEN, når me endeleg kom fram var det vel verdt turen! Punta del Este er der dei rike og berømte reiser til! Nå er me igrunnen ingen av delene, men det var lavsesong, me booka det billigaste me fann og eg skjønar at folk kjem reisande langvegs frå til dette strandparadiset. Her var det sjø og strender så langt auga kunne sjå, frisk luft og fred og ro. Akkurat det Øyjenta i meg har lengta etter!

På ein morgontur på stranda møtte eg på ein fisk som var skylla i land. I Dr. Dyregodstil tenkte eg «Stakkars deg lillemann, eg skal kaste deg uti igjen eg.» Eg burde nok ha sagt det høgt, for lillemann forsto ikkje heilt at eg ville han vel, så når eg tok han opp vrikka han på seg og sine spisse eit-eller-anna så til dei grader at ein av desse spisse eit-eller-anna-greiene vart sittande igjen INNI hånda mi. Auch. Snakk om å vere utakknemleg. Etter å ha pitla ut det eg fekk til og konferert med Dr. Ragnhild såg me det an og håpa at uruguayske, utakknemlege fiskar ikkje gir norske Dr.Dyregod’ar blodforgiftning. Det gjorde han ikkje, så me kunne fortsette turisttilværelsen.

Laurdag joina Arne B og Richard oss, me leigte bil og køyrde rundt som seg hør og bør som turistar, og tilbrakte deilige dagar i sola, og kvelden på casino der eg tapte 300kr på 30 sekund på ruletten, medan Ragnhild rocka sju-og-ein-halv.
Sundag måtte me motvillig reise attende, Ragnhild brun og 85 dollar rikare, eg raud og 80 dollar fattigare. Begge nøgde, med nye krefter og nytt stempel i passet.

Anbefalest!

This slideshow requires JavaScript.

Kvit løgn

Stikkord

toviturist

Tove Karin skal ut på eventyr aleine (= kunstmuseum, rosehagen og rusle rundt innsjøane), og skal ta bussen. Ho veit ikkje heilt kva buss ho skal ta, kvar den går frå, kvar ho skal gå av.. kort sagt litt desorientert. Tross dette prøvar ho, fornuftig som ho er, å sjå svært så sikker og lokal ut. Men med blå auge, lysebrunt hår og hud så kvit at det burde vore sju dvergar rundt ho, er det nødt til å skje.

– Treng du hjelp, Senorita?

Argentinerar ER faktisk frykteleg hjelpsamme. Og ho lurer jo faktisk på kva buss ho skal ta. Men det anar ho at den småslitne mannen kan bli litt slitsam. (For ordens skyld skal det seiast at klokka er 10 ein sundags morgon og det er mange folk i busskøen. Ingen fare. Som sagt; ei fornuftig jente.)

– Treng du hjelp, Senorita? Kvar er du frå?
– Kan eg ta nr 15 til Avenida del Libertador?
– Kvar er du frå? Så fin du er.
– Frå Noreg..
– Hermosa!

(No svært konsentrert om å kikke på skiltet i håp om å finne utav sjølv kva buss ho skal ta og samtidig avslutte samtalen)

– Ser alle i Noreg ut som deg?

Han smiler eit semitannlaust smil. I mangel på eit godt eit gir ho ikkje noko svar.

– Kan ikkje eg og du gå ut i kveld, linda?
– Eh.. Nei.

Til no har ho funne ut at ho skal ta nr 15, og ho ser den nærmar seg.

– Gå ut med meg, linda. Me kan ta ein kaffi og bli betre kjent.
– Nei takk, eg trur ikkje det.

No både litt forlegen og litt irritert.

– Kvifor ikkje? Har du ein kjærast i Noreg?
– Eh.. JA.

Naiv som ho er tenker ho at McDreamy som ventar i Noreg skal gjere susen.

– Viss han er i Noreg har det jo ingenting å seie!

Nytt semitannlaust smil.
Ho har venta på 15-bussen i 10min, kven veit når neste kjem. Ho håpar han ikkje skal på 15-bussen. Det skal han. Ho blir ståande når heile køen går ombord.

– Eg skal ta 110-bussen, eg.
– Så hyggeleg å møte deg, linda! Er du på facebook?

Det kjem aldri ein ny 15-buss. Etter nye 10min med venting, denne gong i hyggeleg prat med ei gammal dame utan facebook og baktankar, gir Tove Karin opp 15-bussen, hoppar på 110 og startar dagens eventyr på ein annan kant av byen. Og jamvel om det ikkje vert verken kaffi ned prince charming eller fins ein McDreamy som ventar i Noreg lever ho lukkeleg heile sundagen 🙂

La Feria de Mataderos

Stikkord

toviturist, typiskargentinsk

Dei KAN dette med marknadar her i Buenos Aires. Kvar helg er det ein haug av ulike å velge mellom, me har allereie tatt for oss dei nærmaste, men no var det på tide å prøve mora til alle marknadar – marknaden i Mataderos! Dette var som Rennesøydagen møter 17.mai med ein dæsj av folkedans og Villl Vest. Me åt herleg choripan («hamburgerpølse i brød»), sjokoladebananer og karamelliserte jordbær, trålte boder opp og boder ned, fekk oppleve tradisjonell musikk og folkedans, og lot oss imponere over los gauchos og deira enorme presisjon!

I rasande fart skulle dei stå rake på hesteryggen og treffe ein litan ring med ein pinne; eg var redd dei enten skulle falle av eller treffe stånga med hovudet, men det gjekk fint med alle saman 🙂 Jo eldre dei var, jo meir treffsikre. Imponerande!

På toppen av det heile var det deilig temperatur og sol, og eit upåklageleg selskap. Ein FINFIN sundagsaktivitet!

Tango!

Stikkord

typiskargentinsk

Eg likar å bu i ein by der folk dansar tango på gata!
Dei «menneskelege statuene» på Karl Johan (som igrunn liknar meir på menneske enn på statuer og tar røykepausar kvart femte minutt) kan gå og legge seg. Viva Buenos Aires!

Dårleg utsikt

Stikkord

kvardag, spansktrøbbel

Kvar går grensa mellom kul&tung-lang og for lang pannelugg?
Når eg mistar utsikta.

Det har blitt utsatt i det lengste. Eg tenker; når eg ikkje greier å kommunisere tilstrekkeleg med frisørar på norsk til å verte nøgd, korleis skal det då gå her?

Men no får det briste eller bære;

Neste stasjon er plattforma.

Stikkord

spansktrøbbel

For tida pendlar me til eit sjukehus utanfor byen, det vert ca 3t pendling kvar dag med fleire bytter og ofte ein del venting mellom kvar. Idag sat eg og Karoline på toget og snakka om kor utrulig fint denne turen hadde gått! Me var trøytte etter ein lang dag og svært nøgde med at me hadde gått rett ombord i både buss og tog og me fekk til og med sitjeplass! Men ein bør jo aldri seie slike ting før ein er trygt plassert heime i sofaen. Iallefall ikkje utan å banke i bordet.

Her er det ingen høgtalarstemme på toget som fortel deg at «neste stasjon er..Palermo», så her gjeld det å følgje med sjølv. Noko eg trudde eg gjorde.
Eg visste at me snart var framme, men såg på skiltet at no var me kome til «Andén». Stasjonen før min stasjon heiter chacarita, så dermed var det berre å slappa av. Trudde eg. Eg kikkar ut vinduet på neste stasjon og den såg igrunnen veldig kjent ut.. Og kjent var den. Idét me køyrer videre til andre sida av byen innser me at det var jo her me skulle me gått av!

Dei som havna på heilt feil kant av Buenos Aires og tok taxi heim i rein protest; det var oss. Det var litt småbittert å gå av éin stasjon for seint på ein togtur som kostar 1pesos, og måtte betale 20pesos for å koma seg heim att. Men på den lyse sida har eg utvida vokabularet mitt i dag. Det skal eg hugse i morgon når eg kikkar ut vindauget for å orientere meg 🙂

Andén = plattform.

Eksamenstid

Stikkord

påskulen

Etter utallege timar med boka og (ikkje minst) ordboka, mykje kaffi, søtsaker, sushi og gynekologiprat med kollokviegjengen kom eksamensdagen. Eller eksamensdagane rettare sagt. Onsdag var det skriftleg prøve; 50 multiple choice henta så direkte ut frå boka at komma’et måtte vere på rette staden for at det skulle vere rett svaralternativ. Her gjeld det å ha fotografisk hukommelse (ynskjar meg dette til jul, by the way). Jamvel om dette var den såkalla «prefinal» kjendes den ut som sjølve finalen. For her stilte me på lik linje med dei argentinske studentane og måtte ha 30 rett for å bestå.

…. OG (trommevirvel..) me bestod! 🙂

Så kom el final. Dette er den raraste eksamenen eg har vore borti. Alle møtte klokka 8, og me sat som skvetne sauer og kasta stjålne blikk mot døra kvar gong nokon kom inn for å rope opp folk. Me nordmenn skulle få «spesialbehandling», og ta eksamen med sjølvaste sjefen på Gynekologiavdelinga, utan å vere heilt sikre på om dette var ein bra eller dårleg deal. Han viste seg å ikkje vere så altfor interesserte i heile eksamenen – Etter tre stk var ferdige (med å lese ein klinisk case opp høgt og svare på tre spørsmål. Med svaralternativ. Som alle var rektige.) måtte jammen professor Provenzano gå på eit møte, så då sat me der då. Alle argentinerane var ferdige for lengst, medan me siste fem skulle vente på møtet til mister Provenzano. Dei andre professorane tok saken i eigne hender og plasserte oss på kvar vårt sete bakover i auditoriet – ein slags individuell gruppeeksamen 😉 Professoren gjekk frå person til person og spurte spørsmål. TO spørsmål for å vere heilt presis, og ikkje særleg vanskeleg spørsmål eingong. Og så sa han at me alle hadde bestått og fått ein 8! (= eit godt stykke over gjennomsnittkarakteren til argentinerane). Kvifor i all verden grudde eg meg til dette?

Jamvel om det ikkje kjennes ut som me har hatt ein eksamen-eksamen, har me likevel verkeleg hatt ein eksamensperiode, og ei frihelg var deilig og velfortjent! Våren kom på laurdag, perfekt timing, og me tilbrakte dagen i parken med bøker som verken har bilete av syfilis eller chlamydia. Berre god gammaldags skjønnlitteratur – og skjønt var det!

For dykk som lurer; Ja! Me har kjøpt oss tavle! Her fins ikkje fancy grupperom, så me tok saken i eigne hender, og den viser seg å vere ganske så kjekk å ha 🙂

God bok, fridag og sol! Kva meir kan eg ynskja meg?