Fullkommen laurdag

Stikkord

GLEDE, toviturist

Like over fjorden for Buenos Aires ligg Colonia.
Me gusta!

Velkommen til Colonia, Uruguay!

…der dansande klovnar ynskjer deg velkommen med ballongar i gatene…

…og sola står så midt på himmelen at Ragnhild må gå med nasa i sky for å bli brun…

…der det veks blommar ut av bilane…

…og sjakkbretta er laga av flasker…

…der kelnarane (og prisane) er stive…

…der kaféane er muy koselige…

…og milkshaken verdas beste!

...med gamle, sjarmerande bilar…

…endå gamlare ruinar, med ei stk sjarmerande Ragnhild i midten…

…og fine folk puttar på deg ein sombrero på gata og syng deg ein serenade!

…eller var den kanskje ikkje til oss?

Når ein så etter ein finfin tepause kan ende dagen med eit kveldsbad
– då er dagen i Colonia fullkommen.

Reklame

Ut på tur #Nord-Argentina!

Stikkord

toviturist

Argentina er eit frykteleg stort land. Frå isbre og pingvinar i sør til raude fjell og tropevarme i nord. Å oppleve det viktigaste i Argentina i løpet av våre seks månader her (med kun helger til disposisjon) er mildt sagt eit optimistisk prosjekt. Og å ta turen til Salta når ein fyrst er i Buenos Aires er omtrent som å seie når eg fyrst er på Rennesøy må eg nytte anledninga til å ta ein tur til Paris 🙂 MEN, optimistar er me! Og etter obstetrikkeksamen fann me ut at det var sikkert ingen som kom til å sakna oss dei fyrste dagane på Pediatri og tok oss ei langhelg nordover.

Line og Anneli hadde vore lure og reist dagen før, medan eg og Ragnhild sat stuck på flyplassen i Buenos Aires med tidenes uvér utanfor og frykteleg mange kansellerte fly på skjermane. Idét me hadde venta heeile dagen på ein endeleg beskjed, og verkeleg byrja å gi opp håpet fekk me gla’beskjeden; flyet vårt, som eit av tre, skulle gå!

Dagen etter stod me opp før fuglane, klare for sykkeltur! Dette var ei stor oppleving! Det høgaste punktet låg 3457 moh (viss nokon lurar på om det gjekk mest nedover eller oppover, eller om me for eksempel tok ein buss opp til toppen, har eg ingen kommentar). Det eg KAN kommentere er at ja, me hadde motvind. Men kva gjer vel det når me er fire jenter som kan byte på å trø mot vinden medan resten syklar i ly? Spektakulær natur og nydeleg ver, tre nøgde frøkner, ei fru og nokre einslege hus der ingen skulle tru at nokon kunne bu. Ein perfekt dag!

Til saman tilbakela me over 70 km på setet, og trøytte og glade søkte me herberge i ein litan by om natta med plan om å ta bussen attende til Salta dagen etter for å leke turistar der. Men – syklar viste seg å vere lite populært på bussane og det var ikkje anna å gjere enn å sette den såre rompa mi på sykkelsetet att. Det skal seiast at av dei fire jentene var det muuuligens eg og mine ikkje altfor sykkelvande føter (jmf. to brukne armar og to stjålne syklar) som var mest skuffa over at bussen ikkje tok oss med. Ragnhild tråkka iherdig på medan ho ropa (bakover) til meg «Det er bare 45 kilometer!»
Ein skulle nestan tru eg mana sykkelen min til å punktere, for det gjorde han. To gonger. Strong, independent women fiksa det fort, så det bar vidare. Heilt til det «berre» var 30 km att, eg hadde sykla på pur melkesyre den siste timen og farten min ikkje låg an til å bringe oss til bussen vidare i tide. Eg tok med meg sykkelen og Line i ein taxi liksågodt, medan Anneli og Ragnhild endeleg kunne sette fart.

Eg vurderte å ikkje dele denne vesle delen av historien, men det er best å vere ærleg, ikkje sant?

I Salta fekk Ragnhild sett ei ny og pysete side av Tove Karin idét me skulle henge og dingle i ein frykteleg liten gondol som snegla seg opp til toppen av eit fjell. (Takk skal du ha far, for akkuratt det genet). Men mannen som jobba der forsikra meg om at dei (ennå) aldri hadde falt ned, og vel oppå toppen var utsikta verd turen!

Line og Anneli følte seg hakket meir kalla til pediatrien i Buenos Aires og reiste sørover att, medan eg og Ragnhild sat oss på bussen vidare nordover til Tilcara. Her tok me inn i verdas mest koselege vesle hytte og på kveldstid nøyt eg livet med ei boka i hengekøya utanfor. Naturen var fantastisk og paradoksal med ørkenaktig sand og illraude fjell, og samstundes kjempefrodig og grønt. Me var i ein «botanisk hage» med kun kaktusar (!), rusla rundt i ruinane til ein gammal inka-landsby, og køyrde lenger enn langt opp på eit fjell for å få utsikt til «fjella med sju fargar». Me var innom små landsbyar, små marknadar og raviner her og der. Det vart mange inntrykk og mange bilete!

På veg heim fekk me litt ekstra drama. Urbefolkninga var mindre nøgde med at regjeringa har overtatt eit landområde urbefolkninga har hatt som sitt, og for å få litt ekstra sus rundt saka si sperra dei likså godt heile vegen. Dei som måtte dele opp turen sin i ørten etappar, og vandre tvers gjennom heile vegsperringa, medan urbefolkninga og hotelsonen (som køyrde oss den første etappen) stod og ropa til einannan, var frøknene Sandve og Salvesen. Men så turistiske som me såg ut var det ingen som såg ut til å ha noko imot at me passerte, og ved hjelp av eit par bussar til kom me oss til slutt til Salta og videre attende til Buenos Aires og pediatrien.

To små jenter i den store verden, men me klarer oss jammen ganske bra 🙂

This slideshow requires JavaScript.

Teaser

Stikkord

toviturist

Eg har ikkje eingong fått megt (ein av mange grunnar til at du bør kjøpe rogalendingordboka, du som ikkje forstår kva eg meinar no) meg til å plukke ut og legge ut bileta frå forrige reise (Salta) før me skal på tur igjen! Denne gongen ei veke til Brasil! Med fare for å høyrast ut som ei 14 år gammal jente må eg berre sei; WIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!!!!!!

Dette vert stas! GOD veke alle saman 🙂
Frykteleg mange bilete kjem om ei veke og litt til.

Punta del Este!

Stikkord

GLEDE, toviturist

No er me halvegs i tida vår i Buenos Aires! Det vil seie at det er på tida å ha blitt kjende i byen, blitt lurt av eit par taxisjåførar, fått gode vener, fått rutiner og ein kvardag, fått fleire kyss på kjaken enn i løpet av alle våre år i Noreg, tatt 4 av 9 eksamenar, ynskja våren og nokre argentinske nykommerar velkomne og komt til eit spansknivå der me bruker munnen meir enn hendene når me skal uttrykkje oss.

Sist men ikkje minst, så er det på tida å ryme landet. (Og få nytt, fint turistvisumstempel i passet på vegen heim). Turen gjekk til Uruguay, nærmare bestemt Punta del Este!

Me tok ferja over, og dette var ein av dei mindre hyggelege båtturane eg har vore med på. Vel kjem eg frå ei øy, men eg trur alle åra med tunnell har øydelagt sjøbeina mine, for eg vart Sjøsjuk med stor S. Når dei i tillegg ropte opp at det var behov for ein lege (medan Ragnhild sjølvsagt var på do) var det berre å sjangle bortover og be om at kvalme og halvdårlege spanskkunnskaper ikkje skulle hindre meg i å redde liv. Ja, og så det faktum at eg berre er student då. Og ikkje kan nokonting. MEN, eg vart redda av ein eldre, erfaren lege, og kunne gå attende til setet mitt og konsentrere meg om mi eiga Sjøsjuke med stor S i fred.

MEN, når me endeleg kom fram var det vel verdt turen! Punta del Este er der dei rike og berømte reiser til! Nå er me igrunnen ingen av delene, men det var lavsesong, me booka det billigaste me fann og eg skjønar at folk kjem reisande langvegs frå til dette strandparadiset. Her var det sjø og strender så langt auga kunne sjå, frisk luft og fred og ro. Akkurat det Øyjenta i meg har lengta etter!

På ein morgontur på stranda møtte eg på ein fisk som var skylla i land. I Dr. Dyregodstil tenkte eg «Stakkars deg lillemann, eg skal kaste deg uti igjen eg.» Eg burde nok ha sagt det høgt, for lillemann forsto ikkje heilt at eg ville han vel, så når eg tok han opp vrikka han på seg og sine spisse eit-eller-anna så til dei grader at ein av desse spisse eit-eller-anna-greiene vart sittande igjen INNI hånda mi. Auch. Snakk om å vere utakknemleg. Etter å ha pitla ut det eg fekk til og konferert med Dr. Ragnhild såg me det an og håpa at uruguayske, utakknemlege fiskar ikkje gir norske Dr.Dyregod’ar blodforgiftning. Det gjorde han ikkje, så me kunne fortsette turisttilværelsen.

Laurdag joina Arne B og Richard oss, me leigte bil og køyrde rundt som seg hør og bør som turistar, og tilbrakte deilige dagar i sola, og kvelden på casino der eg tapte 300kr på 30 sekund på ruletten, medan Ragnhild rocka sju-og-ein-halv.
Sundag måtte me motvillig reise attende, Ragnhild brun og 85 dollar rikare, eg raud og 80 dollar fattigare. Begge nøgde, med nye krefter og nytt stempel i passet.

Anbefalest!

This slideshow requires JavaScript.

Kvit løgn

Stikkord

toviturist

Tove Karin skal ut på eventyr aleine (= kunstmuseum, rosehagen og rusle rundt innsjøane), og skal ta bussen. Ho veit ikkje heilt kva buss ho skal ta, kvar den går frå, kvar ho skal gå av.. kort sagt litt desorientert. Tross dette prøvar ho, fornuftig som ho er, å sjå svært så sikker og lokal ut. Men med blå auge, lysebrunt hår og hud så kvit at det burde vore sju dvergar rundt ho, er det nødt til å skje.

– Treng du hjelp, Senorita?

Argentinerar ER faktisk frykteleg hjelpsamme. Og ho lurer jo faktisk på kva buss ho skal ta. Men det anar ho at den småslitne mannen kan bli litt slitsam. (For ordens skyld skal det seiast at klokka er 10 ein sundags morgon og det er mange folk i busskøen. Ingen fare. Som sagt; ei fornuftig jente.)

– Treng du hjelp, Senorita? Kvar er du frå?
– Kan eg ta nr 15 til Avenida del Libertador?
– Kvar er du frå? Så fin du er.
– Frå Noreg..
– Hermosa!

(No svært konsentrert om å kikke på skiltet i håp om å finne utav sjølv kva buss ho skal ta og samtidig avslutte samtalen)

– Ser alle i Noreg ut som deg?

Han smiler eit semitannlaust smil. I mangel på eit godt eit gir ho ikkje noko svar.

– Kan ikkje eg og du gå ut i kveld, linda?
– Eh.. Nei.

Til no har ho funne ut at ho skal ta nr 15, og ho ser den nærmar seg.

– Gå ut med meg, linda. Me kan ta ein kaffi og bli betre kjent.
– Nei takk, eg trur ikkje det.

No både litt forlegen og litt irritert.

– Kvifor ikkje? Har du ein kjærast i Noreg?
– Eh.. JA.

Naiv som ho er tenker ho at McDreamy som ventar i Noreg skal gjere susen.

– Viss han er i Noreg har det jo ingenting å seie!

Nytt semitannlaust smil.
Ho har venta på 15-bussen i 10min, kven veit når neste kjem. Ho håpar han ikkje skal på 15-bussen. Det skal han. Ho blir ståande når heile køen går ombord.

– Eg skal ta 110-bussen, eg.
– Så hyggeleg å møte deg, linda! Er du på facebook?

Det kjem aldri ein ny 15-buss. Etter nye 10min med venting, denne gong i hyggeleg prat med ei gammal dame utan facebook og baktankar, gir Tove Karin opp 15-bussen, hoppar på 110 og startar dagens eventyr på ein annan kant av byen. Og jamvel om det ikkje vert verken kaffi ned prince charming eller fins ein McDreamy som ventar i Noreg lever ho lukkeleg heile sundagen 🙂

La Feria de Mataderos

Stikkord

toviturist, typiskargentinsk

Dei KAN dette med marknadar her i Buenos Aires. Kvar helg er det ein haug av ulike å velge mellom, me har allereie tatt for oss dei nærmaste, men no var det på tide å prøve mora til alle marknadar – marknaden i Mataderos! Dette var som Rennesøydagen møter 17.mai med ein dæsj av folkedans og Villl Vest. Me åt herleg choripan («hamburgerpølse i brød»), sjokoladebananer og karamelliserte jordbær, trålte boder opp og boder ned, fekk oppleve tradisjonell musikk og folkedans, og lot oss imponere over los gauchos og deira enorme presisjon!

I rasande fart skulle dei stå rake på hesteryggen og treffe ein litan ring med ein pinne; eg var redd dei enten skulle falle av eller treffe stånga med hovudet, men det gjekk fint med alle saman 🙂 Jo eldre dei var, jo meir treffsikre. Imponerande!

På toppen av det heile var det deilig temperatur og sol, og eit upåklageleg selskap. Ein FINFIN sundagsaktivitet!

Tovi-Turist #1 Kyrkjegarden i Recoleta

Stikkord

toviturist

Her er mellom anna Evita, tidlegare presidentar i Argentina og dei rike og mektige familiane i Buenos Aires gravlagde. Kistene er ikkje nedgravd i bakken, men befinn seg i kvart sitt vesle hus (=mausoleum) – nokre liknar vakre miniatyrkyrkjer med glassmåleri og forseggjorte ornamenter, andre er gamle og falleferdige. Kyrkjegarden er organisert som ein litan by, med gater innimellom husa, og utan Ragnhild (min personlege GPS) hadde eg gått meg vill 🙂

Fint! Og litt rart.
Eit must å få med seg for Tovi-turist!