Stikkord
Eg har blitt slått ned. Av ein småhissig argentiner. Som heiter Saina. Og går (eller helst spring) på fire bein. Me hadde det så frykteleg kjekt! Heilt til det vart sørpete og ho fann ut at ho skulle falle. Og empatisk som eg er tenkte eg; du må falla sjølv, men eg kan falla med deg. Så då gjorde eg det då. Og så smalt ho hovudet sitt inn i mitt på vegen. Trur eg. Hugsar strengt ikkje noko av det. Men Ragnhild har fortalt meg at det første eg sa var «Det er difor me brukar hjelm i Noreg». Og så fortsatte eg å besvare alle norske spørsmål på spansk. Kvar eg var? Nei, sei det. I Argentina. Var me på landet? Nær Mar Del Plata?! Kunne like gjerne vore i Dubai for alt eg visste. Ikkje heilt orientert for tid og stad kan ein vel seie. Men opptatt av hesten. Kvar var hesten? Korleis gjekk det med den?
Det gjekk bra med den. Det gjekk bra med meg óg. Eit blått auge, litt mørbanka, fine CT-bilder og røntgenbilder å vise til og ei natt på sjukehus i Argentina. Mor meinte at eg trengte ikkje å gå så inn for å bli kjent med det argentinske sjukehussystemet. Så eg er ferdig no. Og nevrokirurgen sa hovudet mitt såg heilt normalt ut. Kven skulle trudd det?
Så no går eg rundt som ei gammal krokete dame og vert utskjemd av mine kjære romvenninner, og kjenner eg er takknemlig for den deilige helga på landet og for at hesten falt til høgre og eg til venstre.
Til dykk som tenkjer dette var veldig typisk meg vil eg berre seie to ting:
1. Det var hesten som falt først.
2. Eg brakk ingenting. (Framskritt!)
tovekarin 